Υπάρχουν κρασιά που δημιουργούνται. Κι άλλα που αναδύονται σαν μνήμη, σαν ψίθυρος από το παρελθόν που αρνήθηκε να σβήσει. Η Χλώρη ανήκει σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία. Μια σχεδόν λησμονημένη ποικιλία από τα παλιά αμπέλια της Λευκάδας, που σώθηκε χάρη στο πείσμα και την ευαισθησία του Διονύση Παπανικολόπουλου. Ένα κρασί που δεν φτιάχτηκε για να εντυπωσιάσει, αλλά για να θυμίσει — και να συγκινήσει.

Καλλιεργημένη με πιστοποιημένες βιολογικές πρακτικές σε φτωχά, πετρώδη εδάφη, η Χλώρη δεν ζητά πολλά από τη γη — και γι’ αυτό δίνει πίσω μόνο ουσία. Οι αυτόρριζες ρίζες της διεισδύουν βαθιά στο ασβεστολιθικό υπέδαφος, αναζητώντας ισορροπία, πυκνότητα και έκφραση.
Η οινοποίηση είναι φυσική, χωρίς παρεμβάσεις. Τίποτα περιττό, τίποτα επιφανειακό. Τα σταφύλια παραμένουν σε επαφή με τα στέμφυλά τους για τέσσερις ημέρες, ώστε να αποδώσουν με σεμνότητα το βάθος και τη δομή τους. Η ζύμωση ξεκινά αυθόρμητα και διαρκεί σχεδόν έναν μήνα, οδηγώντας σε έναν πορτοκαλί ξηρό οίνο με χαρακτήρα, πολυπλοκότητα και ανεπιτήδευτη καθαρότητα.

Στη συνέχεια, ο οίνος ξεκουράζεται ήσυχα για μήνες σε ανοξείδωτη δεξαμενή, χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς διαύγαση, χωρίς προσθήκη θειωδών. Το αποτέλεσμα είναι αγνό, άγριο, αυθεντικό. Κρασί ζωντανό, που εξελίσσεται στο ποτήρι, μιλά στο στόμα και αγγίζει την ψυχή.

Η Χλώρη είναι κάτι περισσότερο από ένα σπάνιο σταφύλι. Είναι φόρος τιμής στην επιμονή, στην παράδοση, στην αλήθεια του τόπου. Είναι το είδος του κρασιού που δεν ζητά, αλλά κερδίζει σεβασμό.